„Mój mąż odmawia pracy z moim ojcem, a sam nie może znaleźć dobrej pracy: Nasza rodzina cierpi”

Minęły prawie trzy lata odkąd Wojciech podjął trudną decyzję o odejściu z pracy. Pracował w firmie technologicznej, gdzie jego menedżerem był kolega ze studiów, Ryszard. Ryszard nie był tylko szefem, ale także mentorem i przyjacielem, który doceniał ciężką pracę Wojciecha i często nagradzał go premiami. Wszystko zmieniło się, gdy Ryszard został przeniesiony do innego województwa, a jego miejsce zajął nowy menedżer, Waldemar.

Waldemar był inny. Był bardziej rygorystyczny i mniej towarzyski. W ciągu pierwszych kilku miesięcy obciął pensję Wojciecha, powołując się na cięcia budżetowe i potrzebę środków oszczędnościowych. Atmosfera w pracy drastycznie się zmieniła. Koleżeństwo i wsparcie, które kiedyś Wojciech cenił, zostały zastąpione przez chłodną efektywność, do której trudno mu było się dostosować.

Czując się niedoceniany i nieszczęśliwy, Wojciech zdecydował się zrezygnować, wierząc, że znajdzie lepszą okazję gdzie indziej. Jednak rynek pracy okazał się trudniejszy niż przewidywał. Miesiące zamieniły się w lata, a mimo licznych rozmów kwalifikacyjnych, nie udało mu się znaleźć stanowiska odpowiadającego jego umiejętnościom i oczekiwaniom finansowym.

W tym czasie mój ojciec, który prowadzi firmę budowlaną, zaproponował Wojciechowi stanowisko menedżerskie. Była to dobra oferta z przyzwoitą pensją i świadczeniami, ale Wojciech był niechętny. Zawsze pracował w technologii, a zmiana na budownictwo nie przemawiała do niego. Co ważniejsze, obawiał się dynamiki pracy z rodziną, obawiając się, że może to skomplikować nasze relacje osobiste.

W miarę jak bezrobocie Wojciecha się przedłużało, nasze oszczędności finansowe topniały. Zacząłem ograniczać wydatki na rzeczy nieistotne, ale to nasz syn, Kacper, odczuł największy wpływ. Nie mogliśmy już pozwolić sobie na zajęcia pozalekcyjne, które uwielbiał, a widziałem, jak jego jasny duch przygasa, gdy często pytał, dlaczego w domu tak wiele się zmieniło.

Starałam się pośredniczyć między Wojciechem a moim ojcem, zachęcając ich, aby przynajmniej spróbowali pracować razem. Ale Wojciech był nieugięty, kierowany mieszaniną dumy i strachu przed porażką w nieznanej branży. Mój ojciec z kolei nie naciskał zbyt mocno, szanując decyzję Wojciecha, ale wyraźnie rozczarowany.

Napięcie zaczęło wpływać na nasze małżeństwo. Wojciech czuł się winny i sfrustrowany swoją niezdolnością do utrzymania nas, jak kiedyś. Ja czułam się rozdarta między wspieraniem aspiracji zawodowych mojego męża a praktyczną potrzebą stabilizacji naszej sytuacji finansowej. Nasze rozmowy o przyszłości były często napięte i pełne niepokoju.

Pewnego deszczowego wieczoru, gdy siedzieliśmy, obserwując, jak Kacper cicho się bawi, Wojciech spojrzał na mnie zmęczonymi oczami. „Może popełniłem błąd,” przyznał. „Ale nie wiem, czy mogę teraz wrócić.” Chwyciłam jego dłoń, ciężar naszej sytuacji ciążył między nami. Byliśmy rodziną złapaną w cykl dumy i okoliczności, i nie byłam pewna, jak się z tego wydostaniemy.

W miarę upływu miesięcy Wojciech kontynuował poszukiwania pracy, ale luka w jego CV stawała się coraz większa, co jeszcze bardziej utrudniało znalezienie odpowiedniego zatrudnienia. Nasza rodzina nadal zmagała się, tkwiąc między przeszłymi decyzjami a niepewną przyszłością, bez jasnego rozwiązania na horyzoncie.