Miłość, która nie wystarczyła: Historia o samotności wśród bliskich

– Znowu nie ma obiadu? – głos Krzysztofa odbił się echem po kuchni, kiedy wrócił z pracy. Stałam przy zlewie, z rękami zanurzonymi w pianie, próbując domyć przypalone garnki po śniadaniu dzieci. Spojrzałam na niego zmęczonym wzrokiem. – Przecież dopiero wróciliśmy z przedszkola, a ja jeszcze nie zdążyłam… – zaczęłam tłumaczyć, ale przerwał mi machnięciem ręki.

– Ja zarabiam pieniądze, ty zajmujesz się domem. Tak się umawialiśmy – rzucił chłodno i zniknął w salonie.

To był nasz układ od początku. Pamiętam, jak siedzieliśmy wtedy na ławce w parku, jeszcze zanim się pobraliśmy. Krzysztof spojrzał mi prosto w oczy i powiedział: „Nie będę pomagał w domu. Ja utrzymuję rodzinę, ty zajmujesz się resztą.” Byłam zakochana po uszy, gotowa na wszystko. Wydawało mi się to nawet romantyczne – taki podział ról jak z dawnych filmów. Myślałam: „Poradzę sobie. Przecież kocham go i chcę dla niego wszystkiego najlepszego.”

Minęło dziesięć lat. Dziś mam trzydzieści cztery lata i czuję się starsza o całe życie. Pracuję na pół etatu jako księgowa w małym biurze rachunkowym na Pradze, bo Krzysztof nie chciał, żebym pracowała więcej – „dzieci potrzebują matki w domu”. Każdy dzień wygląda podobnie: pobudka o szóstej rano, śniadanie dla dzieci, potem przedszkole, szybkie zakupy, praca, odbiór dzieci, obiad, pranie, sprzątanie, kolacja, kąpiel i bajka na dobranoc. Krzysztof wraca późno, rzuca torbę na podłogę i siada przed telewizorem. Czasem nawet nie zauważa, że jestem w pokoju.

Zdarzały się dni, kiedy miałam ochotę po prostu wyjść i nie wracać. Ale zawsze coś mnie powstrzymywało – dzieci, kredyt na mieszkanie, strach przed samotnością. Moja mama powtarzała: „Tak już jest w życiu kobiety. Musisz być silna.” Ale ile można być silną?

Pamiętam jeden szczególny wieczór. Byłam wtedy chora – gorączka, dreszcze, ledwo stałam na nogach. Dzieci biegały po mieszkaniu, a Krzysztof siedział przy komputerze i nawet nie zapytał, czy czegoś potrzebuję. W końcu zebrałam się na odwagę i poprosiłam:

– Krzysiek, możesz dziś wykąpać dzieci? Naprawdę źle się czuję.

Spojrzał na mnie z irytacją:

– Przecież to twoje obowiązki. Ja jestem zmęczony po pracy.

Wtedy coś we mnie pękło. Poczułam się jak służąca we własnym domu. Przez całą noc płakałam cicho do poduszki, żeby dzieci nie słyszały.

Z czasem przestałam prosić o pomoc. Zaczęłam robić wszystko sama – nawet wtedy, gdy nie miałam już siły. Krzysztof coraz częściej wychodził z kolegami na piwo albo zamykał się w swoim świecie. Nasze rozmowy ograniczały się do spraw organizacyjnych: „Kto odbierze dzieci?”, „Co jest na obiad?”, „Zapłaciłaś rachunki?”

Czułam się coraz bardziej samotna. Zazdrościłam koleżankom z pracy – ich mężowie gotowali obiady albo zabierali dzieci na plac zabaw. Kiedy próbowałam porozmawiać z Krzysztofem o tym, jak się czuję, on tylko wzruszał ramionami:

– Przesadzasz. Inne kobiety mają gorzej.

Może miał rację? Może powinnam być wdzięczna za to, co mam? Ale czy naprawdę o to chodzi w życiu? Czy bycie żoną i matką oznacza rezygnację z siebie?

Pewnego dnia zadzwoniła do mnie moja siostra Marta. Zawsze była moim wsparciem.

– Anka, co u ciebie? – zapytała ciepło.

Nie wytrzymałam i wybuchłam płaczem.

– Nie daję już rady… Wszystko jest na mojej głowie. Krzysiek nawet nie zauważa, że istnieję.

Marta długo mnie słuchała, a potem powiedziała coś, co długo dźwięczało mi w uszach:

– Musisz pomyśleć o sobie. Dzieci potrzebują szczęśliwej mamy, a nie zmęczonego cienia.

Te słowa były jak przebudzenie. Zaczęłam zastanawiać się nad swoim życiem. Czy naprawdę chcę tak żyć przez kolejne lata? Czy moje dzieci mają widzieć matkę wiecznie zmęczoną i sfrustrowaną?

Zaczęłam drobne zmiany – zapisałam się na jogę raz w tygodniu, poprosiłam Krzysztofa o odebranie dzieci chociaż raz w miesiącu. Oczywiście marudził i narzekał, ale zrobił to. Dla mnie to był mały krok do odzyskania siebie.

Nadal nie jest idealnie. Często kłócimy się o drobiazgi – o rozrzucone skarpetki czy brudne naczynia w zlewie. Ale przynajmniej zaczęłam mówić głośno o swoich potrzebach.

Czasem patrzę na Krzysztofa i zastanawiam się: czy on naprawdę mnie kocha? Czy tylko przywykł do wygodnego życia? A może to ja przez lata pozwalałam mu na takie zachowanie?

Dziś wiem jedno: miłość to za mało, jeśli nie ma wzajemnego szacunku i wsparcia. Zastanawiam się często – ile kobiet żyje tak jak ja? Ile z nas boi się zawalczyć o siebie?

Może kiedyś znajdę odwagę na większą zmianę. Na razie uczę się stawiać granice i pamiętać o sobie.

Czy naprawdę trzeba poświęcać siebie dla rodziny? Czy można być szczęśliwą żoną i matką bez rezygnacji z własnych marzeń? Czasem myślę: może to pytania bez odpowiedzi…