Miłość w cieniu blizn: Historia Magdy i Pawła

– Nie patrz tak na mnie, mamo! – krzyknęłam przez łzy, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam swoje odbicie w lustrze po wypadku. Moja twarz była poprzecinana świeżymi bliznami, a oczy matki pełne były litości, której nie mogłam znieść. – To nie twoja wina, Magda – wyszeptała, ale ja już nie słuchałam. W mojej głowie dudniło tylko jedno pytanie: „Czy Paweł mnie teraz pokocha?”

Jeszcze miesiąc temu byłam zwyczajną dziewczyną z małego miasta pod Poznaniem. Studiowałam filologię polską, dorabiałam w kawiarni „Pod Lipą” i marzyłam o wielkiej miłości. Paweł pojawił się nagle – przyszedł po kawę, został na ciasto, a potem już codziennie przychodził tylko dla mnie. Miał ciepły uśmiech i spojrzenie, które sprawiało, że czułam się bezpieczna. Kiedy powiedział mi pierwszy raz „kocham cię”, świat zawirował.

Wszystko zmieniło się tamtej nocy w listopadzie. Wracałam z uczelni autobusem, padał deszcz. Kierowca nie zauważył śliskiej nawierzchni. Pamiętam krzyk, trzask metalu i ból tak ostry, że aż zabrakło mi tchu. Obudziłam się w szpitalu z bandażami na twarzy i nogach. Lekarze mówili o cudzie, ale ja widziałam tylko zniszczenie.

Paweł przyszedł następnego dnia. Stał przy łóżku, trzymał mnie za rękę i płakał razem ze mną. – Jesteś tu – wyszeptałam. – Zawsze będę – odpowiedział bez wahania.

Ale życie nie jest bajką. Po powrocie do domu zaczęły się szepty sąsiadów i spojrzenia znajomych. Nawet moja siostra, Anka, nie potrafiła ukryć szoku. – Magda… jak ty sobie poradzisz? – zapytała pewnego wieczoru, kiedy siedziałyśmy razem w kuchni. – Nie wiem – odpowiedziałam szczerze. – Ale muszę spróbować.

Najgorsze były noce. Śniły mi się dawne czasy: beztroskie spacery z Pawłem po Starym Rynku, śmiech przy kawie, pocałunki pod parasolem. Teraz unikałam luster i ludzi. Paweł jednak nie odpuszczał. Przynosił mi książki, gotował obiady, opowiadał o świecie za oknem. Pewnego dnia zapytał: – Magda, czy wyjdziesz ze mną na spacer?

– Tak wyglądam… – zaczęłam.
– Wyglądasz jak moja dziewczyna – przerwał mi stanowczo.

Wyszliśmy razem do parku. Ludzie patrzyli, dzieci szeptały coś do siebie. Czułam się naga i bezbronna. Paweł ścisnął moją dłoń mocniej.

Z czasem zaczęłam wracać do życia. Znalazłam pracę w bibliotece miejskiej – tam nikt nie oceniał mnie po wyglądzie. Paweł oświadczył mi się podczas kolacji u mojej babci. Było skromnie: barszcz czerwony, pierogi i jego drżący głos: – Magda, czy zostaniesz moją żoną?

Zgodziłam się, choć wciąż bałam się przyszłości. Mama płakała ze szczęścia, tata milczał przez całą kolację, a Anka patrzyła na mnie z niedowierzaniem.

Ślub był kameralny. W kościele św. Wojciecha zebrała się tylko najbliższa rodzina i kilku przyjaciół. Kiedy ksiądz zapytał Pawła, czy bierze mnie za żonę „na dobre i na złe”, spojrzał mi prosto w oczy i powiedział: – Na zawsze.

Po ślubie zamieszkaliśmy w małym mieszkaniu na Jeżycach. Życie nie było łatwe – Paweł pracował jako nauczyciel matematyki w liceum, ja prowadziłam zajęcia czytelnicze dla dzieci. Czasem brakowało nam pieniędzy na rachunki, czasem siły na walkę z codziennością.

Najtrudniej było wtedy, gdy urodziła się nasza pierwsza córka, Zosia. Poród był ciężki, a ja bałam się, że nie będę dobrą matką. Blizny przypominały mi o wszystkim, co straciłam. Ale kiedy Zosia po raz pierwszy złapała mnie za palec i uśmiechnęła się do mnie tak szczerze, poczułam coś nowego – nadzieję.

Paweł był cudownym ojcem. Wieczorami czytał Zosi bajki i tulił ją do snu. Ja powoli zaczynałam akceptować siebie na nowo. Kiedy po dwóch latach urodził się Staś, nasz świat stał się pełniejszy.

Nie wszystko jednak układało się idealnie. Moja teściowa nigdy nie zaakceptowała mojego wyglądu po wypadku. – Pawełku, mogłeś znaleźć sobie kogoś innego… – mówiła cicho podczas rodzinnych obiadów.
– Mamo! Magda to moja żona! – odpowiadał stanowczo Paweł.

Czasem kłóciliśmy się o drobiazgi: rachunki za prąd, bałagan w kuchni czy brak czasu dla siebie nawzajem. Były dni, kiedy miałam ochotę uciec i zostawić wszystko za sobą. Ale zawsze wracałam do Pawła i dzieci.

Pewnego wieczoru usiedliśmy razem na balkonie z kubkami herbaty.
– Myślisz czasem o tym, jakby to było… gdyby nie ten wypadek? – zapytał cicho Paweł.
– Myślę codziennie – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
– Ale wtedy może nigdy byśmy nie byli tak blisko siebie…

Patrzyliśmy razem na rozświetlone okna miasta i milczeliśmy długo.

Dziś wiem jedno: życie nie jest sprawiedliwe ani łatwe. Ale miłość potrafi uleczyć nawet najgłębsze rany.

Czy każdy z nas potrafiłby pokochać tak bezwarunkowo? Czy blizny naprawdę czynią nas gorszymi? Czekam na Wasze historie…