Od lat czuję się gorsza w oczach teściowej, która wspiera finansowo moją szwagierkę, a nam daje tylko jedzenie. Każda wizyta to nowe upokorzenie i coraz trudniej mi udawać, że wszystko jest w porządku. Czy powinnam walczyć o sprawiedliwość, czy po prostu zaakceptować tę sytuację?
Jestem Izabela. Moja córka, Weronika, zerwała ze mną kontakt, gdy przestałam ją wspierać finansowo. Od roku nie widziałam wnuka i nie wiem, czy kiedykolwiek odzyskam rodzinę.
Przez cztery lata wspierałam mojego męża Michała, który nie dokładał się do naszego budżetu domowego. Dziś, po długiej walce z własnymi emocjami i poczuciem obowiązku, zdecydowałam się poprosić go o wsparcie finansowe. To była trudna decyzja, która zmusiła mnie do refleksji nad naszym związkiem i przyszłością.
Mój brat postanowił zamieszkać u mnie na czas nieokreślony, zakładając, że pokryję wszystkie jego wydatki, podczas gdy on zastanawia się nad swoją przyszłością. Teraz sama ledwo wiążę koniec z końcem, nie mając pracy i dodatkowej osoby do utrzymania.
Od pięciu lat jestem głównym żywicielem w naszym małżeństwie. Mój mąż, który jest starszy i ma dziecko z poprzedniego związku, niewiele dokłada się do naszych domowych wydatków. Pomimo moich nadziei na zmianę, czuję, że osiągnęłam punkt krytyczny.
„Minęły trzy miesiące od naszej ostatniej rozmowy,” dzieli się 34-letnia Wiktoria. „Zablokowałam ją na wszystkich platformach, dodałam do czarnej listy, a co najważniejsze, przestałam ją finansowo wspierać, poza płaceniem za jej mieszkanie i zamawianiem miesięcznych dostaw artykułów spożywczych – tylko podstawy, takie jak zboża, olej roślinny i cukier. To wszystko. Musi zacząć płacić za swoje potrzeby…”
