Mam na imię Joanna i od lat żyję w małżeństwie, w którym mój mąż Piotr zerwał wszelki kontakt ze swoimi rodzicami. Próbowałam go przekonać, by dał im jeszcze jedną szansę, ale z każdym rokiem czuję coraz większy ciężar tej decyzji. Teraz, gdy zbliżam się do trzydziestych piątych urodzin, cień żalu i niepokoju nie daje mi spokoju.
Jeszcze wczoraj byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, trzymając na rękach moje trojaczki. Dziś stoję nad łóżkiem szpitalnym i nie wierzę, że życie potrafi być tak okrutne. Czy można pogodzić się z utratą, kiedy wszystko miało być dopiero początkiem?
To historia o tym, jak w jednej chwili świat mojej rodziny runął, a ja musiałam znaleźć w sobie siłę, by nie poddać się rozpaczy. Modlitwa i wiara stały się dla mnie jedynym ratunkiem, gdy z dnia na dzień straciliśmy dom i wszystkie pamiątki rodzinne. Opowiadam o bólu, żalu i drodze do przebaczenia oraz o tym, jak modlitwa pomogła nam odnaleźć sens w tragedii.
Po nagłej śmierci mojego brata, Piotra, w tragicznym wypadku, mój mąż, Marek, całkowicie poświęcił się opiece nad jego żoną, Anną, i ich dwójką dzieci. Z biegiem miesięcy, nieustająca troska Marka o rodzinę Piotra sprawiła, że nasza własna rodzina czuje się zaniedbana i zapomniana. Pomimo moich prób nawiązania kontaktu, Marek pozostaje odległy, co prowadzi do kryzysu w naszym małżeństwie i życiu rodzinnym.
Wszystko sprowadza się do rywalizacji. Potrzebują więcej uwagi od rodziców, droższych prezentów, miłości i czułości. A ponieważ w dzieciństwie wszyscy jesteśmy jeszcze egoistami, nie ma miejsca na ustępstwa.
