Po nagłej śmierci mojego brata, Piotra, w tragicznym wypadku, mój mąż, Marek, całkowicie poświęcił się opiece nad jego żoną, Anną, i ich dwójką dzieci. Z biegiem miesięcy, nieustająca troska Marka o rodzinę Piotra sprawiła, że nasza własna rodzina czuje się zaniedbana i zapomniana. Pomimo moich prób nawiązania kontaktu, Marek pozostaje odległy, co prowadzi do kryzysu w naszym małżeństwie i życiu rodzinnym.
Po latach poświęcenia dla rodziny, znajduję się u schyłku życia, zmagając się z narastającą ciszą, gdy moje dzieci oddalają się coraz bardziej. Mimo że dałam im wszystko, pozostaję z pytaniami o wybory, które doprowadziły do tej samotności.
Dwadzieścia lat temu, gdy moja najbliższa przyjaciółka zaproponowała, byśmy przeniosły się do Polski w poszukiwaniu lepszych perspektyw, nie miałam pojęcia, jak długo potrwa ta podróż. W wieku 35 lat byłam pełna młodzieńczej energii, ale brakowało mi pieniędzy. Świeżo rozwiedziona z zaniedbującym i niewiernym mężem, wyruszyłam w tę podróż z moją małą córką u boku.
Z niecierpliwością oczekiwaliśmy narodzin naszego pierwszego dziecka, przygotowując każdy szczegół z miłością i oczekiwaniem. Marek był moją ostoją, wspierając mnie na każdym kroku ciąży. Ale właśnie wtedy, gdy myślałam, że jesteśmy silniejsi niż kiedykolwiek, wszystko się rozpadło.
