Mam na imię Natalia i zawsze byłam niezależna. Gdy Piotr, mój mąż, zaczął kontrolować nasze finanse, poczułam się jak gość we własnym domu. Teraz nasze milczenie boli bardziej niż jakakolwiek kłótnia.
Od ośmiu lat jestem żoną, matką i gospodynią domową. Przez lata poświęcałam się rodzinie, ale dziś czuję się jak służąca, a nie partnerka. Opowiadam swoją historię, bo chcę odzyskać szacunek i własne życie.
Opowiadam o tym, jak z radością przyjęłam rolę babci, ale z czasem poczułam się uwięziona w oczekiwaniach mojej córki i rodziny. Zmagam się z poczuciem winy, własnymi potrzebami i próbą odzyskania kontroli nad swoim życiem. To historia o miłości, poświęceniu i granicach, które trudno postawić najbliższym.
Zawsze byłam tą, która dbała o dom i rodzinę. Pewnego dnia jedno zdanie męża sprawiło, że pękłam. Postanowiłam pokazać mu, jak wygląda codzienność z mojej perspektywy.
Od dziesięciu lat jestem żoną i matką, ale coraz częściej czuję się jak niewidzialna służąca, a nie partnerka. Moja codzienność to walka o szacunek i zrozumienie w rodzinie, która przestała mnie dostrzegać. Czy można odzyskać siebie, nie raniąc najbliższych?
