Opowiadam o dniu, w którym nasze dzieci nie przyjechały na rocznicę ślubu. To wydarzenie zmusiło mnie i mojego męża do refleksji nad naszym życiem, relacjami rodzinnymi i własnym szczęściem. Zmagając się z bólem i rozczarowaniem, odkryłam, że czasem trzeba stracić złudzenia, by odnaleźć siebie.
W dniu naszej rocznicy wróciłam do domu z winem i ciastem, gotowa świętować naszą miłość. Zamiast tego zastałam Marka pogrążonego w pracy, obojętnego na wszystko, co dla mnie ważne. Ta noc zmieniła wszystko – musiałam zadać sobie pytanie, czy jeszcze jesteśmy razem, czy już tylko obok siebie.
W dniu naszej pięćdziesiątej rocznicy ślubu, Ruby postanowiła założyć swoją suknię ślubną, co wywołało we mnie falę wspomnień i emocji. Nasza miłość przetrwała wiele prób, a ten gest przypomniał mi, jak ważne są chwile, które budują nasze życie. Czy miłość naprawdę może być wieczna?
