Mam na imię Wanda i właśnie skończyłam czterdzieści dziewięć lat. Moje życie toczyło się w cieniu cudzych oczekiwań, aż pewnego dnia zrozumiałam, że nie wiem, kim jestem. Opowiem wam o tym, jak trudno jest odnaleźć siebie, gdy przez lata czekało się tylko na innych.
Moje życie to nieustanna walka o akceptację – najpierw w rodzinie, potem na scenie, a w końcu z samą sobą. Byłam aktorką, żoną, kochanką, córką i siostrą, ale nigdy nie czułam się do końca sobą. Dziś, patrząc na swoje odbicie w oknie tramwaju, pytam: czy można jeszcze odnaleźć sens, gdy wszystko, co kochałam, przeminęło?
To historia mojej rodziny, w której świąteczna tradycja staje się tłem dla trudnych rozmów o starości, bezsilności i miłości. Wspólne przygotowania do Wigilii ujawniają dawne żale i lęki przed utratą bliskich. Zmagam się z własną bezradnością wobec przemijania ojca i próbuję zrozumieć, jak pogodzić się z nieuchronnością zmian.
