Jestem Barbarą, matką i babcią, która zdecydowała się nosić dziecko mojej córki Megan, zmagającej się z niepłodnością. To, co miało być aktem miłości i poświęcenia, przerodziło się w dramatyczną walkę o rodzinne więzi i zrozumienie. Czy nasze serca przetrwają tę próbę?
Dwadzieścia lat temu pani Karolina była dumna ze swojej przyszłej synowej: „Ona jest wspaniała!” mówiła wszystkim. „Ukończyła studia, uczy angielskiego w szkole. Może podróżować gdziekolwiek. To dziwne, że zakochała się w moim synu—on jest mechanikiem samochodowym, samoukiem, ale jaki…”
Po samotnym wychowaniu dzieci bez żadnego wsparcia, nie jestem chętna do powrotu do świata pieluch i dziecięcego jedzenia. Mój były mąż był nieobecny w życiu mojej córki, a teraz, gdy w końcu jestem wolna, niechętnie ponownie przyjmuję rolę opiekunki.
