Ostatnio zdecydowałam się zwolnić tempo i zacząć żyć dla siebie. Zwłaszcza że mój syn, Jakub, ma już 31 lat i pomyślałam, że nadszedł czas, aby zaczął mi pomagać.
Odkąd pamiętam, moja matka, Joanna, zawsze była dominującą postacią. Nie dla wszystkich, nie. Tylko dla swoich dzieci. Nasz ojciec, Włodzimierz, kiedyś miał prestiżową pracę, co tylko potęgowało jej kontrolującą naturę. Teraz, jako dorosła osoba, staję przed dylematem, który obciąża nie tylko moje relacje z matką, ale także z mężem, Jakubem.
Odkąd pamiętam, moja matka, Karolina, zawsze była postacią kontrolującą. Ale nie wobec wszystkich – tylko wobec swoich dzieci. Mój ojciec, Grzegorz, miał stabilną pracę, a ona nigdy nie narzekała na jego ciągłą nieobecność w domu. Jako żona, w pełni popierała jego poglądy: dom zawsze był nieskazitelnie czysty, nigdy nie narzekała na sytuację finansową rodziny, a dzieci
