Zostałam sama w małym miasteczku, podczas gdy moja córka wyjechała do Warszawy za lepszym życiem. Ogród stał się moim schronieniem, ale tęsknota i codzienne trudności wystawiały mnie na próbę. Przez nieoczekiwane wydarzenia odkryłam, czym naprawdę jest rodzina i jak daleko sięga jej siła.
Całe życie marzyłam o własnym ogrodzie, ale nie spodziewałam się, że to właśnie on stanie się mostem do mojej córki. Przez lata żyłyśmy obok siebie, pełne żalu i niedopowiedzeń. Dziś, gdy patrzę na kwitnące rabaty, wiem, że ogród uratował nie tylko mnie, ale i naszą rodzinę.
Po śmierci męża cztery lata temu, ogród i rodzina stały się moją ostoją. To miało być spokojne lato z wnukiem, ale wszystko potoczyło się inaczej. Opowiadam o konflikcie pokoleń, samotności i poszukiwaniu zrozumienia.
Po śmierci mamy odziedziczyłam z siostrą działki w ogrodach działkowych. Teraz ona żąda zamiany, bo twierdzi, że jej ziemia jest jałowa i nic tam nie rośnie. Ta sytuacja rozdarła naszą rodzinę i zmusiła mnie do zadania sobie trudnych pytań o sprawiedliwość, pamięć i granice kompromisu.
Po przejściu na emeryturę z mężem zainwestowaliśmy w małą posiadłość na wsi, gdzie stworzyliśmy piękny ogród warzywno-owocowy z myślą o wnukach. Jednak reakcja naszej synowej była zaskakująca i doprowadziła do nieoczekiwanych wydarzeń. Historia opowiada o rodzinnych konfliktach, emocjach i refleksji nad wartościami.
Od najmłodszych lat byłam oczarowana pięknem i różnorodnością kwiatów. Zatrzymywałam się przy każdym ogrodzie, który mijałam, zahipnotyzowana feerią barw i kształtów. W ogrodzie cioci potrafiłam zatracić się na długie godziny, przyciągana delikatnymi płatkami i wonnymi zapachami.
