Tamtej nocy, kiedy usłyszałam trzask zamka i poczułam zimno betonu pod stopami, zrozumiałam, że już nigdy nie wrócę do tego mieszkania. Moja historia to opowieść o przemocy, rodzinnych oczekiwaniach i o tym, jak trudno jest wybrać siebie, gdy całe życie uczono mnie poświęcenia. Dziś pytam: czy naprawdę trzeba upaść na samo dno, by uwierzyć, że zasługujemy na coś więcej?
Wszystko zaczęło się od jednego zdania, które rozdarło moje małżeństwo: „Dlaczego mam sprzedać mieszkanie, żeby zadowolić twoją rodzinę?”. Przez lata byłam lojalną żoną, matką i synową, ale gdy mąż próbował poświęcić nasze wspólne bezpieczeństwo dla brata, musiałam zawalczyć o siebie. Ta historia to opowieść o granicach, rodzinnych długach i odwadze, by powiedzieć „dość” – nawet jeśli oznacza to ryzyko utraty wszystkiego.
To opowieść o tym, jak zostałam wyrzucona z domu przez własną teściową, kiedy mój mąż był w delegacji. Przeżyłam upokorzenie, strach i samotność, ale też odkryłam w sobie siłę, o której nie miałam pojęcia. Czy rodzina naprawdę zawsze stoi za nami?
Od lat żyłam w cieniu przemocy i upokorzeń, nie wierząc, że mogę jeszcze być szczęśliwa. Dzięki modlitwie i wsparciu bliskich odnalazłam w sobie siłę, by zawalczyć o siebie i swoje dzieci. To opowieść o bólu, nadziei i odrodzeniu, która może być bliska każdemu, kto czuje się uwięziony.
Nigdy nie sądziłam, że zwykła książka wywoła tyle emocji. Oddałam ją kuzynce, której prawie nie znałam, i przez tygodnie nie potrafiłam upomnieć się o jej zwrot. Ta historia nauczyła mnie, jak trudno czasem postawić granicę – nawet w rodzinie.
Jestem Alicja, emerytowana bibliotekarka z małego miasteczka w Polsce. Po latach małżeństwa zdecydowałam się na rozwód z moim mężem, Krzysztofem. Ta historia opowiada o pokonywaniu piętna rozwodu, odnajdywaniu osobistego szczęścia i wzmacnianiu relacji z moimi dorosłymi dziećmi, Ariadną i Szymonem, oraz ukochanym psem, Maksem.
