Nazywam się Jasmina i nigdy nie przypuszczałam, że zwykła zupa stanie się początkiem tylu łez i nieporozumień w mojej rodzinie. Wszystko zaczęło się od podsłuchanej rozmowy mojej teściowej, pani Anny, która powiedziała swojej przyjaciółce, że nie potrafię nawet zagotować herbaty, a co dopiero ugotować obiad dla jej syna. Ten moment na zawsze zmienił mój stosunek do kuchni, ale też do samej siebie.
Od lat próbuję być idealną żoną i matką, ale codzienne gotowanie zamieniło się w pole walki o uznanie. Mój mąż Bartosz wciąż porównuje mnie do swojej siostry, ignorując moje wysiłki. To opowieść o bólu, frustracji i cichym pragnieniu docenienia.
To opowieść o mojej walce z perfekcjonizmem i oczekiwaniami rodziny męża podczas przygotowań do jego urodzin. Chciałam zorganizować idealną kolację, nie spędzając dwóch dni w kuchni, ale rzeczywistość okazała się dużo trudniejsza. Ta historia pokazuje, jak łatwo można zatracić siebie w pogoni za akceptacją i jak trudno jest postawić granice.
Każdego roku na urodziny mojego męża jego rodzina pojawia się bez zaproszenia, a ja spędzam dni w kuchni, gotując dla nieproszonych gości. W tym roku postanowiłam zmienić tę tradycję i zorganizować wszystko po swojemu. Czy udało mi się przełamać schemat i odzyskać kontrolę nad własnym domem?
