Od kiedy urodziłam Zosię, czuję się jak więzień we własnym domu. Mąż nie pozwala mojej mamie przychodzić, a ja nie mam nikogo do pomocy. Każdy dzień to walka z samotnością i własnymi emocjami.
Zawsze myślałam, że jestem rozsądną osobą, ale kiedy zostałam mamą, strach o córkę przesłonił mi wszystko. Zatrudniłam nianię, choć intuicja podpowiadała mi, że coś jest nie tak. To, co odkryłam dzięki ukrytej kamerze, wstrząsnęło całą moją rodziną i zmusiło mnie do podjęcia najtrudniejszych decyzji w życiu.
Opowiadam o pierwszych tygodniach po porodzie, kiedy zostałam sama z noworodkiem i nieoczekiwanie musiałam zmierzyć się z brakiem wsparcia ze strony najbliższych. Moja mama – babcia – chciała pomagać, ale zupełnie nie tak, jak tego potrzebowałam. Ta historia to zapis mojej bezsilności, rozczarowania i walki o siebie w polskiej rzeczywistości.
Od miesięcy czuję, jak narasta we mnie frustracja przez zachowanie mojej teściowej. Ona wierzy, że ratuje naszą rodzinę, a ja coraz bardziej czuję się odsunięta od własnego syna. Czy jestem niewdzięczna, czy po prostu próbuję chronić swoje dziecko?
